ارسال
شده توسط م-ر در 92/8/21 12:9 عصر
یکی از آداب دوست داشتنی سبک زندگی حسینی همین یاد کردن از عطش حضرت حسین سیدالشهداء، هنگام نوشیدن آب گواراست.
تصویر زیبایی است؛ جوانی را می بینی که مشغول یکی از امور گوناگون زندگی است؛ تحصیل یا ورزش و یا تفریح و سرگرمی و... تشنه اش شده آب می نوشد! انگار همه چیز از شتاب می افتد، همه چیز رنگ می بازد و او آرام و با احساس و عاطفه می گوید: "سلام بر حسین" و "به فدای لب عطشان حسین" و یالعن می کند: "لعنَ اللهُ قاتلَ الحسین"
این که تاثیر این رفتار در ملکوتِ او و اطرافش و حتی نسلش دقیقا به چه میزان و مقدار است، از عهده عقل و دانش ما بر نمی آید اما مسلم است که برکتی شگرف، دنیا و آخرت او را تحت تاثیر قرار می دهد. این را از ثواب تک تک رفتارهای پر خیر و برکت او در این حال می شود حدس زد؛ اعم از ادب به امام حسین، یادآوری عطش و مظلومیت او، فرزندان و یارانش اما فقط حدس! چون خدای سبحان در مورد امام حسین سنگ تمام می گذارد و حد لطف و عنایت خدا به دوستدار حسین از عقول امثال من خارج است اما برای تقریب به ذهن روایتی معتبر را از کتاب شریف "کامل الزیارات" ابن قولویه قمی، در باب ثواب یادکردن از عطش امام حسین علیه السلام هنگام نوشیدن آب و لعن کردن قاتلانش تقدیم می کنم. به این امید که این رفتار حسنه را بیش از گذشته اِظهار و ترویج کنیم و ادب و عرضِ ارادت مان را به سیدالشهداء علیه السلام بیشتر و بیشتر کنیم.
حدیث از امام صادق علیه السلام است.
حدّثنی محمدُ بن جعفر الرَزّاز الکوفی، عن محمدبن الحسین، عن الخشّاب، عن علی بن حسّان، عن عبدالرحمن بن کثیر، عن داود رقّی؛
قال: کنتُ عندَ ابی عبدالله [علیه السلام] إذ استسقی الماء، فلما شربه، رأیته؛ قد استعبر واغْرَ و رَقت عیناه بِدُمُوعِهِ
داود رقّی می گوید: من محضر امام صادق علیه السلام مشرف بودم. حضرت آب طلب کردند و همین که آب را نوشیدند؛ دیدم امام منقلب شد و حالت گریه پیدا کرد و دوچشم مبارکش پر از اشک شد.
ثمّ قال لی: یا داود"لعنَ اللهُ قاتلَ الحسین"
سپس به من فرمودند: ای داود خدا لعنت کند قاتل حسین را.
فَما من عبدٍ شرِبَ الماءَ، فَذکرَ الحسین [علیه السلام] و لَعَنَ قاتلَه الّا کتب الله له مائة الف حسنة و حطّ عنه مائة الف سیئة و رفع له مائة الف درجة و کانّما أعتق مائة الف نسمة و حشره الله تعالى یوم القیامة ثلج الفؤاد
بنده ای نیست که آب بنوشد و حسین علیه السلام را یاد نموده و قاتلش را لعنت کند مگر اینکه خدا
صدهزار حسنه برایش می نویسد و
صدهزار گناه از سیئات او را پاک می کند و او را
صدهزار درجه معنوی بالا می برد و با این عمل گویی او
صدهزار برده را آزاد کرده و
خدای متعال روز قیامت او را با دلی شاد و آرام [در آن محشر سوزان با دلی بسیار خُنکثلج الفؤاد و نه جگری تفدیده!] محشور می کند.
شاید اینها همه از اجابت دعای مادرش باشد.
صل الله علیک یا اباعبدالله
التماس دعا
تصویر زیبایی است؛ جوانی را می بینی که مشغول یکی از امور گوناگون زندگی است؛ تحصیل یا ورزش و یا تفریح و سرگرمی و... تشنه اش شده آب می نوشد! انگار همه چیز از شتاب می افتد، همه چیز رنگ می بازد و او آرام و با احساس و عاطفه می گوید: "سلام بر حسین" و "به فدای لب عطشان حسین" و یالعن می کند: "لعنَ اللهُ قاتلَ الحسین"
این که تاثیر این رفتار در ملکوتِ او و اطرافش و حتی نسلش دقیقا به چه میزان و مقدار است، از عهده عقل و دانش ما بر نمی آید اما مسلم است که برکتی شگرف، دنیا و آخرت او را تحت تاثیر قرار می دهد. این را از ثواب تک تک رفتارهای پر خیر و برکت او در این حال می شود حدس زد؛ اعم از ادب به امام حسین، یادآوری عطش و مظلومیت او، فرزندان و یارانش اما فقط حدس! چون خدای سبحان در مورد امام حسین سنگ تمام می گذارد و حد لطف و عنایت خدا به دوستدار حسین از عقول امثال من خارج است اما برای تقریب به ذهن روایتی معتبر را از کتاب شریف "کامل الزیارات" ابن قولویه قمی، در باب ثواب یادکردن از عطش امام حسین علیه السلام هنگام نوشیدن آب و لعن کردن قاتلانش تقدیم می کنم. به این امید که این رفتار حسنه را بیش از گذشته اِظهار و ترویج کنیم و ادب و عرضِ ارادت مان را به سیدالشهداء علیه السلام بیشتر و بیشتر کنیم.
حدیث از امام صادق علیه السلام است.
حدّثنی محمدُ بن جعفر الرَزّاز الکوفی، عن محمدبن الحسین، عن الخشّاب، عن علی بن حسّان، عن عبدالرحمن بن کثیر، عن داود رقّی؛
قال: کنتُ عندَ ابی عبدالله [علیه السلام] إذ استسقی الماء، فلما شربه، رأیته؛ قد استعبر واغْرَ و رَقت عیناه بِدُمُوعِهِ
داود رقّی می گوید: من محضر امام صادق علیه السلام مشرف بودم. حضرت آب طلب کردند و همین که آب را نوشیدند؛ دیدم امام منقلب شد و حالت گریه پیدا کرد و دوچشم مبارکش پر از اشک شد.
ثمّ قال لی: یا داود"لعنَ اللهُ قاتلَ الحسین"
سپس به من فرمودند: ای داود خدا لعنت کند قاتل حسین را.
فَما من عبدٍ شرِبَ الماءَ، فَذکرَ الحسین [علیه السلام] و لَعَنَ قاتلَه الّا کتب الله له مائة الف حسنة و حطّ عنه مائة الف سیئة و رفع له مائة الف درجة و کانّما أعتق مائة الف نسمة و حشره الله تعالى یوم القیامة ثلج الفؤاد
بنده ای نیست که آب بنوشد و حسین علیه السلام را یاد نموده و قاتلش را لعنت کند مگر اینکه خدا
صدهزار حسنه برایش می نویسد و
صدهزار گناه از سیئات او را پاک می کند و او را
صدهزار درجه معنوی بالا می برد و با این عمل گویی او
صدهزار برده را آزاد کرده و
خدای متعال روز قیامت او را با دلی شاد و آرام [در آن محشر سوزان با دلی بسیار خُنک
شاید اینها همه از اجابت دعای مادرش باشد.
صل الله علیک یا اباعبدالله
التماس دعا
